Süzgeç değil

Öncelikle iyi günler, eğer gününüz iyi geçmiyorsa dert etmeyin çünkü sizin gibi daha bir sürü insan var yalnız değilsiniz ama bu sefer de eşsiz olmadığınız gerçeğini kabul etmeniz gerekiyor. Ya yalnızlığı seçeceğiz ya da sıradanlığı kabul edeceğiz, peki başka bir yolu yok mu? Vardır muhtemelen ama esas soru bu değil esas soru bu yolu bulabilir miyiz olmalı bence. O değilde benim buraları bir şekilde süzgeçlere bağlamam lazım. Neyse başlığı değiştirince halloldu. Bu yükten de kurtulduktan sonra artık yolumuza daha hızlı bir şekilde devam edebiliriz. Farklı olmak zorunda mıyız? Ya da birlikte olmak? Sadece kendimiz olsak yetmez mi? İstediğimiz şekilde yaşayıp, keşkesiz ölsek olmaz mı? Sanırım olmaz. Her ne kadar rahatsız edici de olsa bu dürtüler insanı eyleme geçmeye zorluyor. Bu eylemlerin çok büyük bir kısmı gereksiz ve önemsiz olsalar da ufak bir bölümü içinde bulunduğumuz dünyayı iyi ya da kötü bir şekilde değiştiriyor. Değişim her zaman iyi değildir ama durağanlık her zaman kötüdür. O yüzden insan sürekli fikirsel ve eylemsel açıdan değişmelidir ama o zaman da kalıcılığı azalıyor. Bunun neden kalıcılığı azalttığı konusunu açıklamam gerekiyor ama canım hiç yazı yazmak istemiyor. "Eee buraya kadar nasıl yazdın o zaman?" diyebilirsiniz. Başlarını 1 ay önce yazmışım. Son iki üç cümleyi yeni yazıyorum. "O zaman sen de bekle biraz daha yazmak isteyince yaz" da diyebilirsiniz ama hayatım hakkında bana öneri verme hakkınız yok. Sanırım ben bir şeye sinirlenmişim sinirimi de bu yazıyı okuyacaklardan çıkarıyorum. Kusura bakmayın yav bazen oluyor böyle. Bazen insan duygularını zarar verme amaçlı karşısındakine yönlendirebiliyor. itfaiye hortumuyla bir insanı 5-10 metre sürükleyebilirsiniz ya onun gibi. Konsantre ve hedefe yönelik duygularla hasmınızda geçici hasarlar bırakmak mümkün. Bunun nasıl yapıldığını da bir sonraki yazıda açıklarım artık.